Poznań: Wiadukty-widma jak relikty starej władzy

Wiadukty, o których mowa, powstały nad dziurą w ziemi. W tym miejscu zaplanowano przebieg III ramy komunikacyjnej, jednak połączenie ulic pod wiaduktem miałoby nastąpić dopiero po 2030 roku. W tym kontekście budowa wiaduktów – dwóch drogowych i jednego kolejowego, wydaje się bezzasadna. Sprawą zainteresowała się już Komisja Europejska, która dopytuje o sens ponoszenia na ten cel wydatków. Prosi tez o potwierdzenie, że w budżecie i Wieloletniej Prognozie Finansowej są zabezpieczone środki na budowę trzeciej ramy.

Na pomysł budowy na ul. Grunwaldzkiej wiaduktów wpadli przedstawiciele byłych już władz miasta. Sugerowali oni wówczas, że rezygnacja z tej inwestycji może skutkować utratą unijnych funduszy. Paradoksalnie stało się jednak odwrotnie i to właśnie te wiadukty mogą wstrzymać unijne dotacje na remont torowisk.

Cały projekt kosztował 244 mln zł. Unia Europejska dołożyła do niego ok. 100 mln zł. Na same wiadukty wydano ok. 10 mln zł. Urząd miasta uspokaja, że o zwrot całego dofinansowania raczej nie trzeba się martwić, ale konieczny jest zapis w Wieloletniej Prognozie Finansowej o budowie drogi na os. Kopernika, biegnącej częściowo pod wiaduktami. Koszt tej inwestycji to 180 mln zł. Projekt wpisano do budżetu praktycznie na ostatnią chwilę.

Problem polega na tym, że jest on jednocześnie niezgodny z planem transportowym i wcześniejszymi założeniami miasta. Według założeń owego projektu, pod wiaduktami miałyby jeździć bowiem szybkie autobusy (tzw. BRT). Tymczasem zgodnie z wcześniejszymi dokumentami, na os. Kopernika ma jechać tramwaj.

Jeśli radni usuną z planów drogę na os. Kopernika, Poznań może stracić unijne dofinansowanie do inwestycji. Obecny prezydent obiecuje, że skupi się znalezieniu rozwiązań, by uratować dotację. WPF najprawdopodobniej ulegnie kolejnym modyfikacjom.