Metro na Wolę: Szczątki prehistorycznego zwierzęcia sprzed 100 tys. lat

Na kość miednicy oraz fragmenty szkieletu robotnicy natrafili 6 metrów pod ziemią, podczas prac wykonywanych przy budowie wentylatorni stacyjnej. Chwilę później na miejscu pojawili się już pracownicy Państwowego Muzeum Archeologicznego, które prowadzi nadzór nad budową tego odcinka II linii metra. Na czas wydobycia znaleziska oraz poszukiwania artefaktów (np. narzędzi krzemiennych), prace na budowie zostały wstrzymane.

– Znalezione szczątki zostały przez nas wydobyte i oczyszczone. Będą przedmiotem dalszych badań dla ustalenia dokładnego gatunku tego zwierzęcia, jego chronologii oraz okoliczności śmierci – mówi Wojciech Brzeziński, dyrektor Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie.

Słoń lub Mamut

Wstępne informacje wskazują, że kości mogą należeć do mamuta lub prehistorycznego słonia leśnego, które żyły na terenach Polski w czasach plejstocenu (zwanego często epoką lodowcową). Mierzyły nawet 4,5 metra wysokości i ważyły do 7 ton. Wiek znaleziska datuje się na 100-120 tysięcy lat.

W tym rejonie, w okresie plejstocenu, znajdowało się jezioro, które sięgało od ul. Płockiej do ul. Leszno a nawet do Dworca Zachodniego. Duże ssaki żyją wokół dużych zbiorników wodnych, ze względu na ich zapotrzebowanie na wodę (współczesne słonie piją do 200 litrów wody dziennie). – Nie jest wykluczone, że ten osobnik penetrował jezioro podczas jego zamarznięcia, nastąpiło załamanie lodu i tam zakończył swoje życie – dodaje Wojciech Brzeziński.

Kolejne ważne znalezisko

To nie jedyne znalezisko archeologiczne. W trakcie budowy II linii metra na Woli znalezione zostały przedmioty związane z życiem codziennym mieszkańców przedwojennej Warszawy, ale także pozostałości dawnego torowiska tramwajowego. Natrafiono też na militaria: bagnety, kolbę karabinu i granat armatni z czasów powstania listopadowego.

Najstarszym dotychczas znaleziskiem była około 300 letnia studnia, która odkryta została na budowie stacji C06 Księcia Janusza. Jej pozostałości znajdowały się na głębokości 9 metrów pod powierzchnią ziemi. Pracownicy Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie zabezpieczyli wtedy gliniane i szklane przedmioty, które wpadły do niej w czasie jej eksploatowania.