Bonn. Trzy dni prawdy dla Solarisa

Zajezdnia autobusowa na południowych przedmieściach Bonn to późnym rankiem dość senne miejsce i trudno było na pierwszy rzut oka rozpoznać, że trwają przygotowania do ogólnoeuropejskiego konkursu. Dopiero po chwili można było dostrzec niepasującego w tym miejscu Solarisa (żaden autobus polskiego producenta póki co nie jeździ po Bonn), który schnął po ostatniej, przedkonkursowej "kąpieli" w myjni. Po drugiej stronie placu zaparkowano trzy elektryczne Sileo, czyli połowę wszystkich kursujących po byłej stolicy RFN, a za nimi schowało się Ebusco.

Pucowanie autobusów trwało od wczesnego rana. Pojazdy musiały być umyte, odpowiednio oklejone i przygotowane do wszystkiego, co chcieliby z nimi zrobić europejscy dziennikarze-jurorzy. Gdy producenci Sileo podstawili swój autobus jako ostatni i zauważyli, że przykurzony pojazd nieładnie wyróżnia się na tle pozostałych, na kwadrans wrócili z nim na myjnię. Nie wiadomo jak intensywnie przygotowywany był pojazd z Finlandii, bo w zajezdni pojawi się dopiero w piątek, za co Finowie, czerwoni za wstydu, przepraszali kilka razy.
Trzydniowy (26-28 października) konkurs, do którego zaproszono sześciu europejskich producentów, odbywa się pod egidą niemieckiego magazynu "Omnibus Spiegel". Dieter Hanke, redaktor naczelny magazynu, postanowił skorzystać z doświadczeń innego niemieckiego dziennikarza motoryzacyjnego Wolfganga Tschakerta, który co roku, w ramach organizowanych przez siebie testów International Bus Competition, "bierze na warsztat" konkretny rodzaj pojazdów – czasem są to autokary turystyczne, czasem miejskie 12-metrowe niskopodłogowce, czasem double-deckery.

Hanke postanowił w ten sam sposób porównać elektrobusy. Do testów zaprosił Tschakerta, ale tez kilkunastu innych dziennikarzy z całej Europy, m.in. Norwega Toma Terjesena, organizatora konkursu Bus of the Year, w którym w tym roku triumfował Solaris Urbino 12 Electric. Polskę reprezentują red. Karol Wach z serwisu Infobus.pl oraz autor tego tekstu.

Impreza w Bonn to zresztą nawet nie konkurs, ale rodzaj testów porównawczych. – Pewne rozwiązania trudno ocenić według jednolitego kryterium. Np. zasięg jest przecież uzależniony od rodzaju ładowania – tłumaczy ideę Hanke. – Dlatego chcemy w jednym miejscu porównać jak konkretne rozwiązania się sprawdzają. Mamy tu pojazdy 12-metrowe, bo takie są najczęściej zamawiane – dodaje. Nie znaczy to jednak, że pojazdy nie będą oceniane. Dziennikarze opiszą m.in. wrażenia z tego, jak autobusami podróżuje się jako pasażer i jako kierowca.

Gdy więc elektrobusy stanęły jeden obok drugiego, na pierwszy rzut oka można było zauważyć, który wyróżnia się zewnętrznym designem (Bluecar i Urbino), a który ma zachęcające wnętrze (Citea). Podczas trzydniowych testów będzie można porównać, czy sensowne jest ładowanie wyłącznie całonocne pług-in z bardzo pojemnymi bateriami (Sileo), ładowanie w czasie pracy na krańcach linii (Linkker), czy może zbudowanie wielofunkcyjnego wehikułu, w którym rodzaj ładowania ogranicza tylko wyobraźnia zamawiającego (pojazd Solarisa).

Różnice miedzy poszczególnymi pojazdami potrafią być zaskakujące, bo sama geneza ich powstania jest rożna. Wspomniane Sileo to odpowiedź na zapotrzebowanie niemieckich miast, które poważnie traktują przestawienie się na elektromobilność. Bonn wymogło na tym producencie gwarancję, że przez 10 lat jego autobusy utrzymają zasięg 200 km dziennie na jednym ładowaniu. Z kolei francuski Bluebus ma genezę podobną do... chińskiego BYD-a. Bollore to potężny koncern, którego ważnym filarem jest produkcja baterii. Te same, których osiem znajduje się w Bluebusie, pojedynczo napędzają auta paryskiego car-sharingu Autolib.

Najważniejsze dla wyniku testów maja być czwartkowe jazdy próbne na specjalnie przygotowanej trasie w Bonn. W środę producenci prezentowali swoje pojazdy. Piątek przeznaczono na mierzenie parametrów technicznych.