Boston chodził, teraz chce jeździć na rowerze

Na czym to polega? „Green Lane Project” to program budowy wydzielonych, bezpiecznych tras rowerowych prowadzony od dwóch lat przez wpływową amerykańską organizację People For Bikes. Organizacja pomaga miastom w projektowaniu tras, zapewnia pomoc techniczną, a także pomaga w uzyskaniu grantów na konkretne, rowerowe cele. Budowę tras finansują władze lokalne, z własnych budżetów, lub korzystając z dostępnych dotacji.

Trasy przy ulicach

Przez ostatnie dwa lata z pomocy People For Bikes korzystały Austin, Chicago, Memphis, Portland, San Francisco i Waszyngton. Tym razem oprócz Bostonu, będą to Atlanta, Denver, Indianapolis, Pittsburg i Seattle.

Trasy, o których mowa, mają powstać wzdłuż głównych ulic w mieście, ale będą od nich oddzielone czym się da – słupkami, krawężnikiem, parkingiem, zielenią. Dzięki temu odseparuje się rowerzystów od samochodów, ale i od pieszych. Według twórców projektu, zdecydowanie zwiększy to bezpieczeństwo. – Dzięki takim rozwiązaniom kierowcy wiedzą, gdzie mogą się spodziewać rowerzystów, a ci drudzy rzadziej korzystają z chodnika – tłumaczy wiceszefowa PFB Martha Roskowski.

Część planowanych tras powstanie na istniejących jezdniach. Niektóre trzeba będzie zbudować od podstaw. – Boston ma konkretną wizję rozwoju, stawia sobie ambitne cele i stara się szybko realizować założone projekty. Rowery mają poparcie i lokalnej społeczności i wybranych przez nią miejskich władz. Może stanowić wzór dla innych miast – dodaje Roskowski.

Boston rowerowy od niedawna

Jeszcze do niedawna tak nie było. Boston od lat uchodzi za miasto przyjazne pieszym (według badań z 2000 r. 13,5 proc. mieszkańców do pracy chodziło na piechotę). Bostończycy chętnie jeździli też na rowerach, tylko że nie mieli po czym. W 2006 r. magazyn „Bicycling” uznał Boston za jedno z trzech najmniej przyjaznych dla rowerzystów miast w USA. Wytknął, że tras rowerowych jest mało, wydzielonych nie ma prawie wcale, nie są połączone w zwartą całość, a miejskiego urzędnika odpowiedzialnego za rowery „zatrudniono w 2001 r. chyba tylko po to, by go po dwóch latach zwolnić”.

Za to we wrześniu 2007 r. burmistrz Thomas Menino uruchomił program zwany Boston Bike, który zakładał nie tylko stworzenie systemu bike–sharingu, ale też zakrojoną na szeroką skale budowę infrastruktury rowerowej. Oznakowano trasy rowerowe, zorganizowano wypożyczalnie kasków rowerowych. W urzędach publicznych stworzono, z myślą o rowerzystach, prysznice, a także miejsca gdzie mogą przechować rower na czas pracy.

Dwa lata temu Liga amerykańskich Rowerzystów (League of American Bicyclists) przyznała systemowi rowerowemu w Bostonie „srebrny poziom”, co oznacza, że uznała go za jeden z najlepszych w kraju. Podobną rangę nadano 242 innym społecznościom lokalnym w USA, za to żadne z licznych miasteczek uniwersyteckich w okolicach miasta na takie wyróżnienie nie zasłużyła.

Obecny burmistrz Martin Walsh jest entuzjastą roweru. – W ciągu najbliższych sześciu lat chcę by Boston, z jednego z najwygodniejszych dla rowerzystów miast w Stanach, stał się jednym z najbardziej przyjaznych dla nich na całym świecie – powiedział komentując decyzję PFB.