Niedawno zakończyła się przebudowa udostępnionej pasażerom część stacji kolejowej w Łukowie. Dwie wizyty w tym miejscu wskazują na pewne mankamenty, które bez wątpienia utrudniają życie podróżnym, zwłaszcza tym z większym bagażem i jednośladem.
Przebudowę stacji realizowano w ramach kolejnego etapu modernizacji linii kolejowej E20 na odcinku Warszawa – Terespol. Jak czytamy w komunikacie PKP Polskich Linii Kolejowych, w ramach inwestycji poprawił się m.in. stan infrastruktury pasażerskiej. Perony zostały podwyższone, zyskały nową nawierzchnię i wiaty. Wyposażono je również w nowe urządzenia informacji pasażerskiej. Kładka łącząca plac dworcowy z peronami i północną częścią Łukowa została gruntownie odnowiona i doposażona w windy.
W stosunku do wizyty autora przed kilkoma laty, faktycznie nastąpiło wiele zmian. Cała infrastruktura w letnim słońcu „bije świeżością” – odnowione perony, nawierzchnia torowa, a nawet kładka umożliwiająca przejście nad torami do północnej części miasta. Jednak podczas korzystania z infrastruktury, odkrywane są pewne mankamenty. Mimo zakończenia prac związanych z modernizacją infrastruktury udostępnianej pasażerom, nadal funkcjonują żółte tablice informujące o przebudowie. Co ciekawe, kierują one do kładki na drogę dłuższą od optymalnej, która przecież prowadzi wzdłuż południowej (czyli od strony miasta) krawędzi łukowskiego dworca. Idąc proponowanym chodnikiem, nie da się nie zauważyć likwidacji peronu położonego przy budynku dworca, który dotychczas był najbliżej podróżnych. Po jego likwidacji jedynym dojściem do peronów jest wspomniana kładka nad torami. Wejścia na nią nie ma bezpośrednio z dawnego peronu pierwszego, bo usytuowano je od strony placu dworcowego. Zatem aby na nią wejść należy dołem obejść wejście do obiektu, przechodząc dobrych kilkanaście kroków. Korzystając ze schodów, od razu w oczy rzuca się brak szyn ułatwiających wprowadzenie roweru lub wózka na dość wysoką kładkę. Wprawdzie budowlę doposażono w windy dla niepełnosprawnych, lecz znajduje się na nich zakaz przewożenia rowerów. W tej sytuacji nie wiadomo, czy osoby z ciężkim bagażem mogą korzystać z widny. Zresztą jedna z wind była nieczynna, więc i tak z pomocą dźwigu nie było możliwości dostania się na peron 1. Przy innych windach nie było żadnej informacji o uszkodzeniu jednej z wind, więc o braku możliwości dotarcia do peronu 1. niepełnosprawny dowie się dopiero na kładce. Na obu peronach zamontowano wiaty z dużą powierzchnią dachu, lecz bez ścian bocznych. Ochronią one przed deszczem, ale przed wiatrem już nie.
Modernizacja stacji spowodowała inną niedogodność, tym razem dla dojeżdżających samochodami czy środkami komunikacji publicznej drogą wojewódzką z kierunku Międzyrzeca Podlaskiego oraz z części miasta. Wprawdzie budowę tunelu pod torami w ciągu wymienionej szosy nr 808 należy uznać za bardzo dobre rozwiązanie, ale przy okazji odcięto od niej najkrótszy dojazd do dworca. Obecnie aby dostać się do stacji pasażerskiej należy dość głęboko wjechać do miasta, a potem krążyć uliczkami bardziej na wyczucie niż po znakach (te znajdują się jedynie w centrum miasta). Jadąc transportem indywidualnym można dojechać wzdłuż północnej granicy stacji ulicami Zakolejną i Okrzei, jednak nie jest to tak dobre rozwiązanie jak w przypadku dojazdu ul. Dworcową.
Te kilka obserwacji wskazują, że mimo wydania milionów, także na poprawę komfortu pasażerów, wydaje się, że efekt mógłby być lepszy. Przy tak wielkiej inwestycji przez drobne prace można było poprawić los podróżnych, np. doposażając kładkę w zadaszenie. Dlatego, niezależnie od przyczyn obiektywnych (można się ich domyślać np. w przypadku zaślepienia ul. Dworcowej), chciałoby się widzieć „na gruncie” więcej rozwiązań ułatwiających życie podróżnym.
Zapisz się do newslettera:
