Łódź: Minęła perspektywa stabilizacji

Sztandarowym łódzkim projektem transportowym realizowanym w mijającej perspektywie budżetowej Unii Europejskiej było stworzenie tzw. Łódzkiego Tramwaju Regionalnego – przecinającej całe miasto w osi północ – południe trasy tramwajowej, od której odbiegają linie podmiejskie do Zgierza, Ozorkowa i Pabianic. W ramach projektu MPK-Łódź kupiło 10 niskopodłogowych wagonów Pesa 122N, zmodernizowano też ponad 16 km torów.

Nowe rozwiązania i niespełnione nadzieje

Trudno przecenić rolę tej trwającej w latach 2007 – 2008 inwestycji. Dzięki niej do Łodzi trafiły pierwsze po sześcioletniej przerwie fabrycznie nowe wagony, zastosowano też kilka innowacyjnych w skali miasta rozwiązań: dynamiczny system informacji pasażerskiej oparty na wyświetlaczach znajdujących się na najważniejszych przystankach, separatory rozgraniczające ruch kołowy od szynowego, wspólny przystanek tramwajowo-autobusowy.

ŁTR nie spełnił jednak pokładanych w nim oczekiwań. Do projektu nie przyłączyły się sąsiednie gminy, które przerosła konieczność wniesienia wkładu własnego, nie zaproponowano też żadnego innego systemu finansowania, który pozwoliłby na kontynuowanie przebudowy na odcinkach podmiejskich. Linia szybkiego tramwaju, który połączyłby trzy miasta aglomeracji, zatrzymała się więc na granicy Łodzi, a jedynym śladem po dawnych planach jest kuriozalnie brzmiący człon „Regionalny” w nazwie dumnie wyklejonej na każdym tramwaju z Pesy.

Nie jest szybciej, ale przynajmniej nie wolniej

Wbrew szumnym zapowiedziom, tramwaj nie jedzie też o kilkanaście minut szybciej niż przed przebudową – czas przejazdu na odcinku miejskim pomiędzy Helenówkiem a Chocianowicami praktycznie się nie zmienił. Kilkuletnia eksploatacja dowiodła też, że z niewystarczającą uwagą oceniono kwestię przepustowości trasy. W sytuacjach awaryjnych rozładowanie zatoru trwa dłużej niż przed przebudową, a ograniczone możliwości jednego z dwóch najważniejszych ciągów w mieście nie pozwalają na uruchomienie dodatkowych kursów.

Tym niemniej budowa ŁTR przerwała zapaść techniczną miejskiego transportu szynowego i zatrzymała pogarszania się stanu kluczowej dla prowadzenia ruchu w mieście arterii. Finansowanie tej inwestycji pozwoliło też na skierowanie miejskich środków na inne trasy – po latach stagnacji miniona perspektywa była czasem licznych przebudów ulic: Kilińskiego, Limanowskiego, Pomorskiej... Stan łódzkiej infrastruktury wreszcie się ustabilizował i pozwala prowadzić kolejne inwestycje nie w celu utrzymania możliwości ruchu, a poprawy parametrów czy rozbudowy systemu.

Budujmy dalej i poprawiajmy błędy

Nadchodząca perspektywa to szansa na nadrobienie błędów z czasów budowy ŁTR. W ramach przebudowy prostopadłej trasy W – Z, na którą miasto chce pozyskać pieniądze z funduszy unijnych, zmieni się układ torów w rejonie skrzyżowania obu linii, co nie tylko ułatwi przesiadki, ale też upłynni ruch w najbardziej narażonym na tworzenie się zatorów rejonie. Wstępną chęć modernizacji przedłużenia ŁTR wyraziły też Pabianice. Jeśli podłódzkiemu ośrodkowi uda się zdobyć fundusze na realizację tych planów, regionalna trasa wreszcie wybiegnie poza Łódź, co przynajmniej w części odpowie pierwotnym planom.